Οι αυτοαποκαλούμενες «ελίτ» του Νταβός φοβούνται. Φοβούνται πολύ. Στις συναντήσεις του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ αυτής της εβδομάδας, ο εγκέφαλος Klaus Schwab - επιδεικνύοντας την Bond villain περσόνα του- επισήμανε ξανά και ξανά την κατηγορηματική του κατεύθυνση: χρειαζόμαστε «Συνεργασία σε έναν κατακερματισμένο κόσμο».

Ενώ η διάγνωσή του για «τον πιο κρίσιμο κατακερματισμό» στον οποίο είναι τώρα βυθισμένος ο κόσμος είναι προβλέψιμα ζοφερή, ο κ. Σβαμπ υποστηρίζει ότι «το πνεύμα του Νταβός είναι θετικό» και στο τέλος μπορεί όλοι να ζήσουμε ευτυχισμένοι σε μια «πράσινη βιώσιμη οικονομία».

Αυτό που κατάφερε το Νταβός αυτή την εβδομάδα είναι να πλημμυρίσει την κοινή γνώμη με νέα δόγματα. Υπάρχει το "The New System" το οποίο, λαμβάνοντας υπόψη την παταγώδη αποτυχία του πολυδιαφημισμένου Great Reset, μοιάζει τώρα με θέμα βιαστικής ενημέρωσης του τρέχοντος - προβληματικού - λειτουργικού συστήματος.

Το Νταβός χρειάζεται νέο υλικό, νέες δεξιότητες προγραμματισμού, ακόμη και έναν νέον ιό. Ωστόσο, προς το παρόν το μόνο που είναι διαθέσιμο είναι μια «πολυκρίση»: ή, σε γλώσσα Νταβός: ένα «σύμπλεγμα σχετικών παγκόσμιων κινδύνων με σύνθετες επιδράσεις».

Σε απλή γλώσσα: μια τέλεια καταιγίδα.

Ανυπόφορα βαρετές εισηγήσεις από αυτό το νησί του «Διαίρει και Βασίλευε» στη βόρεια Ευρώπη «αποκάλυψαν» ότι η «γεωπολιτική», δυστυχώς, δεν μπήκε ποτέ πραγματικά στο τούνελ του «τέλους της ιστορίας»: προς μεγάλη τους έκπληξη είναι επικεντρωμένη - και πάλι - στην «Heartland» όπως ήταν για το μεγαλύτερο μέρος της καταγεγραμμένης ιστορίας.

Διαμαρτύρονται κουραστικά για «απειλητική» γεωπολιτική, που είναι κωδικός για Ρωσία-Κίνα, με συνημμένο το Ιράν.

Αλλά το κερασάκι στην τούρτα των Άλπεων είναι η αλαζονεία/βλακεία που στην πραγματικότητα προδίδει τον στόχο στο παιχνίδι: το Σίτι του Λονδίνου και οι υποτελείς του είναι λιπόθυμοι επειδή ο «κόσμος που έφτιαξε το Νταβός» καταρρέει γρήγορα. Το Νταβός δεν «έφτιαξε» κανέναν κόσμο εκτός από το δικό του ομοίωμα.

Το Νταβός δεν έκανε τίποτα σωστά, επειδή αυτές οι «ελίτ» ήταν πάντα απασχολημένες με το εγκώμιο της Αυτοκρατορίας του Χάους και των θανατηφόρων «περιπλανήσεών» της σε ολόκληρο τον Παγκόσμιο Νότο.

Το Νταβός όχι μόνο απέτυχε να προβλέψει όλες τις πρόσφατες, μεγάλες οικονομικές κρίσεις, αλλά κυρίως την τρέχουσα «τέλεια καταιγίδα», που συνδέεται με την αποβιομηχάνιση της Συλλογικής Δύσης που γεννήθηκε από τον νεοφιλελευθερισμό.

Και, φυσικά, το Νταβός είναι ανίδεο για την πραγματική Επαναφορά που λαμβάνει χώρα ως πολυπολικότητα.

Οι αυτοαποκαλούμενοι διαμορφωτές της κοινής γνώμης είναι απασχολημένοι με την «εκ νέου ανακάλυψη» ότι το Μαγικό Βουνό του Τόμας Μαν διαδραματίζεται στο Νταβός – «με φόντο μια θανατηφόρα ασθένεια και έναν επικείμενο παγκόσμιο πόλεμο» – πριν από σχεδόν έναν αιώνα.

Λοιπόν, σήμερα η «ασθένεια» - πλήρως βιο-εργαλειοποιημένη - δεν είναι ακριβώς θανατηφόρα από μόνη της. Και ο «επικείμενος Παγκόσμιος Πόλεμος» ενθαρρύνεται στην πραγματικότητα ενεργά από μια ομάδα νεοσυντηρητικών και νεοφιλελεύθερων μειονεκτημάτων των ΗΠΑ: ένα μη εκλεγμένο, ασύδοτο, δικομματικό Βαθύ Κράτος που δεν υπόκειται καν σε ιδεολογία. Ο εκατονταετής εγκληματίας πολέμου Χένρι Κίσινγκερ εξακολουθεί να μην το καταλαβαίνει.

Όσο για τον αντιπρόεδρο της Κίνας Liu He, με τις τεράστιες γνώσεις του στα οικονομικά, την επιστήμη και την τεχνολογία, τουλάχιστον ήταν πολύ χρήσιμος για να καθορίσει τις πέντε κορυφαίες κατευθυντήριες γραμμές του Πεκίνου για το προβλέψιμο μέλλον - πέρα από τη συνήθη αυτοκρατορική σινοφοβία.

Η Κίνα θα επικεντρωθεί στην επέκταση της εγχώριας ζήτησης. διατήρηση της «ομαλής» λειτουργίας των βιομηχανικών αλυσίδων και των αλυσίδων εφοδιασμού· την «υγιή ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα». Εμβάθυνση της μεταρρύθμισης των κρατικών επιχειρήσεων και στόχευση σε «ελκυστικές ξένες επενδύσεις».

Ρωσική αντίσταση, αμερικανικός γκρεμός

Ο Εμανουέλ Τοντ δεν ήταν στο Νταβός. Αλλά ήταν αυτός ο Γάλλος ανθρωπολόγος, ιστορικός, δημογράφος και γεωπολιτικός αναλυτής που κατάφερε να ταρακουνήσει τα φτερά της συλλογικής Δύσης τις τελευταίες ημέρες με μια συνέντευξη βασισμένη στην πραγματικότητα.

Ο Τοντ μίλησε στη Le Figaro – την εφημερίδα επιλογής του γαλλικού κατεστημένου και της υψηλής αστικής τάξης. Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε την περασμένη Παρασκευή στη σελίδα 22, στριμωγμένη ανάμεσα σε παροιμιώδεις ρωσοφοβικές αναλύσεις και με μια εξαιρετικά σύντομη αναφορά στο κάτω μέρος της πρώτης σελίδας. Έτσι, οι άνθρωποι έπρεπε πραγματικά να ψάξουν για να το βρουν.

Ο Τοντ αστειεύτηκε ότι έχει την – παράλογη – φήμη ενός «επαναστάτη καταστροφέα» στη Γαλλία, ενώ στην Ιαπωνία είναι σεβαστός, εμφανίζεται στα mainstream μέσα ενημέρωσης και τα βιβλία του εκδίδονται με μεγάλη επιτυχία, συμπεριλαμβανομένου του τελευταίου (πάνω από 100.000 αντίτυπα πουλήθηκαν): «Ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος έχει ήδη ξεκινήσει».

Είναι σημαντικό ότι αυτό το ιαπωνικό best seller δεν υπάρχει στα γαλλικά, δεδομένου ότι ολόκληρη η εκδοτική βιομηχανία με έδρα το Παρίσι ακολουθεί τη γραμμή ΕΕ / ΝΑΤΟ για την Ουκρανία.

Το γεγονός ότι ο Τοντ κάνει αρκετά πράγματα σωστά είναι ένα μικρό θαύμα στο σημερινό, αβυσσαλέα μυωπικό ευρωπαϊκό πνευματικό τοπίο (υπάρχουν και άλλοι αναλυτές ειδικά στην Ιταλία και τη Γερμανία, αλλά έχουν πολύ μικρότερη βαρύτητα από τον Τοντ).

Λοιπόν, εδώ είναι συνοπτικά οι σημαντικότερες απόψεις του Τοντ:

- Ένας νέος Παγκόσμιος Πόλεμος ξεκίνησε: Με τη «μετάβαση από έναν περιορισμένο εδαφικό πόλεμο σε μια παγκόσμια οικονομική σύγκρουση, μεταξύ της συλλογικής Δύσης από τη μία πλευρά και της Ρωσίας που συνδέεται με την Κίνα από την άλλη πλευρά, αυτό είναι Παγκόσμιος Πόλεμος».

- Το Κρεμλίνο, λέει ο Τοντ, έκανε λάθος, υπολογίζοντας ότι μια αποσυντιθέμενη ουκρανική κοινωνία θα κατέρρεε αμέσως. Φυσικά δεν μπαίνει σε λεπτομέρειες για το πώς η Ουκρανία είχε οπλιστεί μέχρι κεραίας από τη στρατιωτική συμμαχία του ΝΑΤΟ.

- Ο Τοντ είναι εύστοχος όταν τονίζει πώς η Γερμανία και η Γαλλία είχαν γίνει δευτερεύοντες εταίροι στο ΝΑΤΟ και δεν γνώριζαν τι σχεδιαζόταν στρατιωτικά στην Ουκρανία: «Δεν ήξεραν ότι οι Αμερικανοί, οι Βρετανοί και οι Πολωνοί θα μπορούσαν να επιτρέψουν στην Ουκρανία να πολεμήσει έναν παρατεταμένο πόλεμο. Ο θεμελιώδης άξονας του ΝΑΤΟ τώρα είναι Ουάσιγκτον-Λονδίνο-Βαρσοβία-Κίεβο».

- «Η αντίσταση της οικονομίας της Ρωσίας οδηγεί το αυτοκρατορικό αμερικανικό σύστημα στον γκρεμό. Κανείς δεν είχε προβλέψει ότι η ρωσική οικονομία θα κρατούσε απέναντι στην 'οικονομική δύναμη' του ΝΑΤΟ».

- Κατά συνέπεια, «ο νομισματικός και χρηματοπιστωτικός αμερικανικός έλεγχος στον κόσμο μπορεί να καταρρεύσει, και μαζί του η δυνατότητα των ΗΠΑ να χρηματοδοτούν το τεράστιο εμπορικό τους έλλειμμα, με αέρα».

- Και γι' αυτό «βρισκόμαστε σε έναν ατελείωτο πόλεμο, σε μια σύγκρουση όπου η ολοκλήρωση θα είναι η κατάρρευση του ενός ή του άλλου».

- Σχετικά με την Κίνα, ο Τοντ μπορεί να ακούγεται σαν μια πιο πονηρή εκδοχή του Λιου Χε στο Νταβός: «Αυτό είναι το θεμελιώδες δίλημμα της αμερικανικής οικονομίας: δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τον κινεζικό ανταγωνισμό χωρίς να εισάγει εξειδικευμένο κινεζικό εργατικό δυναμικό».

- Για τη ρωσική οικονομία: «αποδέχεται τους κανόνες της αγοράς, αλλά με σημαντικό ρόλο για το κράτος, και διατηρεί την ευελιξία σχηματισμού εφευρημάτων που επιτρέπουν προσαρμογές, βιομηχανικές και στρατιωτικές».

- Και αυτό μας φέρνει, για άλλη μια φορά, στην παγκοσμιοποίηση, με έναν τρόπο που οι συζητήσεις στρογγυλής τραπέζης του Νταβός είναι ανίκανες να κατανοήσουν: «Έχουμε μετουσιώσει τόσο μεγάλο μέρος της βιομηχανικής μας δραστηριότητας που δεν γνωρίζουμε αν η πολεμική μας παραγωγή μπορεί να διατηρηθεί».

- Σε μια πιο εμπεριστατωμένη ερμηνεία αυτής της πλάνης της «σύγκρουσης των πολιτισμών», ο Τοντ καταλήγει σε ένα εκπληκτικό συμπέρασμα: «Στο 75% του πλανήτη, η οργάνωση της γονεϊκότητας ήταν πατρογραμμική και γι’ αυτό μπορούμε να εντοπίσουμε μια ισχυρή κατανόηση της ρωσικής θέσης. Για τη συλλογική μη Δύση, η Ρωσία επιβεβαιώνει έναν καθησυχαστικό ηθικό συντηρητισμό».

- Έτσι, αυτό που κατάφερε η Μόσχα είναι να «επανατοποθετηθεί ως το αρχέτυπο μιας μεγάλης δύναμης, όχι μόνο "αντιαποικιοκρατικής" αλλά και πατρογραμμικής και συντηρητικής με όρους παραδοσιακών ηθών».

Με βάση όλα τα παραπάνω, ο Τοντ καταρρίπτει τον μύθο που πουλήθηκε από τις «ελίτ» της ΕΕ/ΝΑΤΟ – συμπεριλαμβανομένου του Νταβός – ότι η Ρωσία είναι «απομονωμένη», τονίζοντας πώς οι ψήφοι στον ΟΗΕ και το γενικότερο συναίσθημα σε ολόκληρο τον Παγκόσμιο Νότο χαρακτηρίζουν τον πόλεμο, «που περιγράφεται από τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης ως σύγκρουση για τις πολιτικές αξίες, στην πραγματικότητα, σε βαθύτερο επίπεδο, ως σύγκρουση ανθρωπολογικών αξιών».

Μεταξύ φωτός και σκότους

Μήπως η Ρωσία μαζί με την Κίνα, την Ινδία και το Ιράν επικρατούν στο ανθρωπολογικό διακύβευμα; Μήπως αυτή η σύνδεση, έχει όλα όσα χρειάζονται για να ανθίσει σε μια νέα διαπολιτισμική εστία ελπίδας σε έναν «κατακερματισμένο κόσμο».

Αναμείξτε την Κομφουκιανική Κίνα (μη δυϊστική, χωρίς υπερβατική θεότητα, αλλά με το Τάο να ρέει μέσα από τα πάντα) με τη Ρωσία (Ορθόδοξη Χριστιανική, σεβόμενη τη θεία Σοφία). Την πολυθεϊστική Ινδία (τροχός αναγέννησης, νόμος του κάρμα) και το σιιτικό Ιράν (το Ισλάμ προηγείται του Ζωροαστρισμού, η αιώνια κοσμική μάχη μεταξύ Φωτός και Σκότους).

Αυτή η ενότητα στην ποικιλομορφία είναι σίγουρα πιο ελκυστική και αναζωογονητική από τον άξονα «για πάντα πόλεμος».

Θα μάθει ο κόσμος από αυτό; Ή, για να παραθέσω τα λόγια του Χέγκελ - «αυτό που μαθαίνουμε από την ιστορία είναι ότι κανείς δεν μαθαίνει από την ιστορία» – είμαστε απελπιστικά καταδικασμένοι;


Pepe Escobar

*Ο Pepe Escobar είναι βετεράνος δημοσιογράφος, συγγραφέας και ανεξάρτητος γεωπολιτικός αναλυτής με επίκεντρο την Ευρασία.