Ο πλήρης κατάλογος των συμμετεχόντων στο συνέδριο του WEF (World Economic Forum), το οποίο πραγματοποιήθηκε στο Νταβός από 16 έως 20 Ιανουαρίου, είναι 79 σελίδες και οι συμμετέχοντες ταξινομούνται ανά χώρα. Ως εκ τούτου, ο καθένας μπορεί εύκολα να ελέγξει ποια κράτη στέλνουν επίσημους εκπροσώπους στη συνάντηση και από ποιες χώρες ταξιδεύουν επιχειρηματίες ή άλλοι εκπρόσωποι.
Μπορείτε να δείτε καθαρά από τον συν. κατάλογο ποιες χώρες βρίσκονται de facto υπό τον έλεγχο του WEF και στέλνουν τα μέλη της κυβέρνησης τους στο Συνέδριο, πολλά από τα οποία (συμπεριλαμβανομένων των αρχηγών κυβερνήσεων) είναι αφοσιωμένα στους στόχους του WEF του Klaus Schwab και οφείλουν την σταδιοδρομία τους στα «δίκτυα» του Φόρουμ. Και μπορείτε επίσης να δείτε καθαρά από τον κατάλογο ποιες χώρες αντιτίθενται στην επιρροή και τους στόχους του WEF, εξετάζοντας από ποιες χώρες δεν προέρχεται ούτε ένας εκπρόσωπος.

Δύνασθε επίσης να δείτε στη λίστα ποιος δίνει τον τόνο στο WEF. Οι εκπρόσωποι από τις ΗΠΑ συμπληρώνουν 20 από τις 79 σελίδες του καταλόγου των συμμετεχόντων. Για σύγκριση: Οι σχεδόν εκατό συμμετέχοντες από τη Γερμανία συμπληρώνουν μόνο τρεις σελίδες, από τις ΗΠΑ εκτιμάται ότι συμμετείχαν στο Συνέδριο 600 έως 700 αντιπρόσωποι.

Μια από τις διακηρυγμένες θέσεις των επικεφαλής του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ, του Klaus Schwab και του καθηγητού Yuval Noah Harari, είναι ότι ο πλανήτης μας είναι υπερπληθυσμένος και ότι κάτι πρέπει να γίνει γι' αυτό. Το όραμα αυτό του υπερπληθυσμού μας το κοινοποιούν ανοιχτά και βαθιά απάνθρωπα, χωρίς να ακούγεται από τα μέσα ενημέρωσης ή τους πολιτικούς ουδεμία κατακραυγή ή έστω αντικρουόμενη άποψη. Αντιθέτως, στο όραμα αυτό δίνεται προσοχή και διαδίδεται σχεδόν από όλες τις συστημικές πλατφόρμες ενημέρωσης, ενώ εμφανίζεται επίσης ξανά και ξανά σε πολιτικές συνόδους κορυφής.

Εκτός από τον Σβάμπ και τον Χαράρι σημαντικό ρόλο σε αυτό το αφήγημα παίζει και ο έτερος Καππαδόκης Μπιλ Γκέιτς, ο οποίος μιλά ανοιχτά για το «πρόβλημα» του υπερπληθυσμού και πως να το θέσει υπό έλεγχο με την βοήθεια των «εμβολιασμών». Με αυτό τον τρόπο κάνει μια τεράστια πράξη εξισορρόπησης, επαινεί δηλαδή τους «εμβολιασμούς» με το αφήγημα ότι σώζουν ζωές. Ταυτόχρονα όμως βλέπει τον υπερπληθυσμό ως πρόβλημα. Προσπαθεί να επιλύσει αυτή την αντίφαση με τον ισχυρισμό ότι οι υγιείς άνθρωποι (και όχι οι απαλλαγμένοι από θρησκευτικές αντιλήψεις περί «αυξάνεσθε και πληθύνεσθε και γεμίσατε την Γην») είναι πιο πιθανό να αποφασίσουν να κάνουν λιγότερα παιδιά.

Ο εβραίος καθηγητής Γιουβάλ Νώε Χαράρι σε συνεντεύξεις του αναφέρεται συχνά-πυκνά στους ανθρώπους ως «άχρηστα ζώα» και πάνω απ’ όλα υπηρετεί το αφήγημα της άσκησης αυθαιρεσίας προς τους οικονομικά αδύναμους από τους ηγεμόνες και κυβερνώντες, που ειρήσθω εν παρόδω ανήκουν στα «δίκτυα» του WEF. Τα όποια ανθρώπινα δικαιώματα ή τα θεμελιώδη δικαιώματα φαίνεται να είναι ξένες λέξεις για αυτόν. Εφευρίσκει επίσης νέες τάξεις ανθρώπων, όπως η «άχρηστη τάξη», με την οποία εννοεί εκείνους που δεν χρειάζονται πλέον από την οικονομία και δεν έχουν πολιτική εξουσία, υποβαθμίζοντας τους ανθρώπους σε «ζώα φάρμας» τύπου Όργουελ, ενώ ειδωλοποιεί τις ικανότητες τόσο του ανθρώπινου νου όσο και της τεχνητής νοημοσύνης. (Μένει βέβαια να δούμε αν η τεχνητή νοημοσύνη θα μπορέσει να δημιουργήσει κάτι συγκρίσιμο με την 7η Συμφωνία του Μπετόβεν).

Η θέση ότι ο πλανήτης θα είναι τελικά υπερπληθυσμένος προέρχεται από μια εποχή που ένα τέτοιο σενάριο ήταν ακόμα πολύ μακριά, δηλαδή από το τέλος του 18ου αιώνα. Προέκυψε έμμεσα από μια οικονομική υπόθεση του Thomas Robert Malthus, σύμφωνα με την οποία ο υπερπληθυσμός αποτελεί εμπόδιο για σταθερή οικονομική ανάπτυξη, καθώς η αύξηση του πληθυσμού υπερβαίνει σημαντικά εκείνη της γεωργικής παραγωγής. Ομολογουμένως, πάντα υπήρχαν ελλείψεις τροφίμων στην ιστορία της ανθρωπότητας που οδήγησαν σε τέτοιους προβληματισμούς και διατριβές. Ωστόσο, αυτές οι ελλείψεις είναι πιο πιθανό να αποδοθούν σε ανθρώπινο λάθος παρά στο συμπέρασμα ότι η φύση δεν παρέχει αρκετή τροφή. Η φύση δεν παρέχει ποτέ μια ομοιόμορφη ποσότητα τροφής, αλλά, όπως όλα τα άλλα, υπόκειται σε διακυμάνσεις και κύκλους για τους οποίους ο άνθρωπος μπορεί να προετοιμαστεί με λίγη προνοητικότητα. Και όπως συμβαίνει με τόσες άλλες οικονομικές υποθέσεις, η αρνητική επιρροή της άρχουσας τάξης στην οικονομία δεν μπορεί να υποτιμηθεί.

Ούτως δημιουργήθηκε ένα τέλειο πρόσφορο έδαφος για τους ανθρώπινους υπαρξιακούς φόβους, ώστε να καταστεί δυνατή η τεχνητή σπανιότητα των αγαθών, με στόχο την επίτευξη υψηλών τιμών. Ο κόσμος δεν είναι υπερπληθυσμένος, τουλάχιστον όχι αν κατοικείται από ανθρώπους που δεν βλέπουν το νόημα τους στην συσσώρευση υλικών αγαθών, στον υπέρμετρο ανταγωνισμό ή γενικότερα στην κοινωνικοπαθητική-εγωιστική ύπαρξη. Ήτοι δεν χρειάζεται να έχουμε ένοχη συνείδηση απέναντι στη Μητέρα Γη, η οποία μας έχει δημιουργήσει, η οποία θα μας ξεπεράσει και υπόκειται στους ίδιους φυσικούς νόμους με εμάς.

Ωστόσο, αν εμείς οι άνθρωποι συνεχίσουμε όπως πριν, μια καταστροφή είναι αναπόφευκτη. Δεν είμαστε πάρα πολλοί στον πλανήτη. Είναι όμως προφανές ότι κανένα μικρό μέρος μας δεν συμπεριφέρεται σωστά, έχει χάσει την επαφή με την μεγάλη εικόνα και κάνει συνεχώς εγωιστικά σχέδια αντί να υποτάσσεται στο γενικότερο καλό.
Ο πολιτισμός της αρετής έχει χαθεί σε μεγάλο βαθμό για εμάς και κανείς δεν το αντιπροσωπεύει αυτό καλύτερα από την άρχουσα τάξη. Η αλαζονεία, η απληστία, η περιφρόνηση για την ανθρωπότητα και την δημιουργία είναι πιθανό να μας κάνουν σύντομα να χτυπήσουμε τον πάτο του βαρελιού. Ίσως αυτή η προοπτική να είναι καλύτερη, γιατί για πολλούς εξ ημών, το πολιτικο-κοινωνικό σύστημα δεν είναι πλέον υποφερτό: Καλύτερα ένα τέλος με τρόμο παρά μια φρίκη χωρίς τέλος.

Για να βάλουμε τέλος, στην φρίκη χωρίς τέλος, θα πρέπει να εξετάσουμε την μορφή διακυβέρνησης κάτω από την οποία ζούμε και η οποία είναι τουλάχιστον συζητήσιμη. Αν κοιτάξουμε αποκλειστικά την πολιτική σκηνή,
θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για μια «κακιστοκρατία», δηλαδή, τον κανόνα του χειρότερου ή του πιο ανίκανου.
Απλά κοιτάξτε τον συρφετό του υπουργικού μας συμβουλίου και της Βουλής και σκεφτείτε πόσες καλύτερες εναλλακτικές λύσεις έχει να προσφέρει η κοινωνία μας. Στην τρέχουσα μορφή διακυβέρνησης, οι πιο αδίστακτοι και φαύλοι δίνουν τον τόνο. Κυριαρχεί το «κακόβουλο», το «κακό» και το «ψεύδος», όπου το ψέμα αποτελεί συνέπεια της κακίας. Οι κυβερνώντες πρέπει να χρησιμοποιούν ψέματα για να συγκαλύψουν τα κακά τους κίνητρα, η μαζική προπαγάνδα πρέπει να χρησιμοποιηθεί για να αποπλανήσει τους ανθρώπους στο κακό και να τους προετοιμάσει στις επικείμενες φρικαλεότητες, είτε αυτές είναι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι των διεθνών τοκογλύφων ή η παράδοση μας στον φόβο της «κλιματικής αλλαγής» και των «ιώσεων».

Όταν φοβόμαστε, αναγνωρίζουμε την δύναμη του φόβου να μας πληγώσει και να μας εξουσιάσει. Ο φόβος μας οδηγεί σε αδιέξοδο, επειδή συνήθως επιλέγουμε να προστατεύσουμε το εγώ μας καθώς και το σώμα μας εις βάρος του ανώτερου εαυτού μας, αυτού που πολλοί το ονομάζουν «ψυχή». Οι «αντίπαλοι» μας το γνωρίζουν αυτό και ξέρουν πώς να το χρησιμοποιήσουν εναντίον μας. Η επιθυμία μας να παραμείνουμε συνδεδεμένοι με την κοινότητα, να ενσωματωθούμε σε αυτήν και να μην αποκλειστούμε συχνά μας οδηγεί να αρνηθούμε την εσωτερική μας αλήθεια, να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να χειραγωγηθεί, ακόμα και όταν αισθανόμαστε ότι κάτι δεν πάει καλά και αυτό το «κάτι» είναι προφανώς εις βάρος μας.

Τίποτε από αυτά δεν θα ήταν δυνατό, αν θυμόμασταν ποιοι πραγματικά είμαστε. Ο Γιουβάλ Νώε Χαράρι και οι έτεροι Καππαδόκες βεβηλώνουν την «αγιότητα» μας, αλλά τι κάνουμε; Αν κάναμε κάτι, ολόκληρο το πολιτικο-κοινωνικό μας σύστημα θα κατέρρεε εν ριπή οφθαλμού.
Θα μπορούσαμε να κερδίσουμε τον αγώνα εναντίον αυτών που μας βεβηλώνουν με μια δήλωση, με μια προτροπή, η οποία είναι προσαρτημένη εδώ και αιώνες στους πυλώνες του Ναού του Απόλλωνα στους Δελφούς: «ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ» και «ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ».

Με την Σύνοδο του WEF γινόμαστε μάρτυρες μιας προσπάθειας του να αποκτήσει απόλυτη εξουσία η «κακιστοκρατία», αυτό το παρασιτικό σύστημα παγκοσμιοποίησης που η Δύση έχει επιβάλει στον κόσμο.
Οι εκπρόσωποι και οι υποστηρικτές του έχουν μάθει και χρησιμοποιούν νέους συμβολισμούς που δεν αναγνωρίζονται άμεσα στον ανθρώπινο νου ως επικίνδυνοι, συνήθως αναγνωρίζονται ως ευχάριστοι και ακίνδυνοι, όπως ο πολύχρωμος κύκλος της ατζέντας 2030, την οποία τόσα πολλά δημόσια πρόσωπα και κράτη έχουν υιοθετήσει.
Υπάρχουν σημαντικές ενδείξεις που πρέπει να προσέξουμε, για παράδειγμα η χρήση κτηνώδους λεξιλογίου, ένα λεξιλόγιο το οποίο χαρακτηρίζεται από την εμφάνιση συγκαταβατικών όρων για ολόκληρες ομάδες ανθρώπων, όπως ο όρος «ψεκασμένοι». Η κρίση του κορονοϊού μας πρόσφερε παραδείγματα για το πώς το κτηνώδες λεξιλόγιο μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να καταγγείλει ανεπιθύμητες απόψεις και τους ανθρώπους πίσω από αυτές.
Ειδικά οι άνθρωποι που εξέφρασαν την κριτική τους για τα μέτρα εκτέθηκαν σε μαζικές λεκτικές επιθέσεις από το πολιτικό και μιντιακό σύστημα των παρακοιμώμενων του Κλάους Σβαμπ.

Αν και ο Σβαμπ και οι έτεροι Καππαδόκες είναι μόνο τα φερέφωνα της διεθνούς «κακιστοκρατίας», ήτοι των υπερεθνικών ελίτ και των ολιγαρχών που παρασιτοποιούν ολόκληρο τον κόσμο, όμως ανεξαιρέτως όλοι τους ενσαρκώνουν τέλεια την εικόνα της «Ύβρεως».
Όλοι γνωρίζουμε ότι την Ύβριν ακολουθεί η Άτις, η Νέμεσις και η Τίσις.

Γ. Λιναρδής