του Γεωργίου Λιναρδή

Το ένταλμα σύλληψης που εξέδωσε το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο κατά του Βλαντιμίρ Πούτιν δεν μπορεί παρά να θεωρηθεί ως διαφημιστικό κόλπο από την ιμπεριαλιστική κλίκα της Ουάσιγκτον και τους λακέδες της από τα μετόπισθεν. Κατά ειρωνικό τρόπο το ΔΠΔ ενήργησε την παραμονή της 20ης επετείου της αμερικανικής εισβολής στο Ιράκ το 2003, η οποία οδήγησε σε φρικτά εγκλήματα πολέμου, αλλά οι «δικαστές» στην Χάγη δεν ενοχλήθηκαν ποτέ από αυτά. Σήμερα ακόμη και τα ανδρείκελα της Ουάσιγκτον γνωρίζουν ότι η εισβολή του 2003 ήταν παράνομη και έγινε με βάση χαλκευμένες κατηγορίες εναντίον του Σαντάμ Χουσεΐν.

Φυσικά δεν υπάρχει περίπτωση το «ένταλμα» κατά του Πούτιν να ληφθεί ποτέ σοβαρά υπόψη, καθώς το ΔΠΔ δεν έχει δικαιοδοσία στην Ρωσία, η οποία, όπως και οι ΗΠΑ, δεν έχει υπογράψει το Καταστατικό της Ρώμης. Η ρίψη λάσπης στον Πούτιν είναι μια ακόμη επίδειξη του μίσους του αμερικανο-ιμπεριαλιστικού κατεστημένου προς τον Ρώσο ηγέτη, το ένταλμα είχε ως σκοπό να αποσπάσει την προσοχή από την επίσημη επίσκεψη του Κινέζου προέδρου Σι Τζινπίνγκ στην Μόσχα που πραγματοποιείται αυτή την εβδομάδα, μια επίσκεψη που όχι μόνο έχει θεαματική οπτική αλλά είναι βέβαιο ότι θα εντείνει την συνεργασία «χωρίς όριο» μεταξύ των δύο υπερδυνάμεων. Η ιμπεριαλιστική κλίκα της Ουάσιγκτον παρακολούθησε με απογοήτευση τις συνομιλίες στην Μόσχα, καθώς γίνεται πρόδηλο ότι Πούτιν και Σι Τζινπίνγκ αποφάσισαν να σταθούν ενωμένοι για να θάψουν την ηγεμονία των ΗΠΑ.

Η γεωπολιτική δυστυχία της Ουάσιγκτον, η απελπισία και ο έκδηλος τρόμος του ΝΑΤΟ για τις εξελίξεις στο μέτωπο της Ουκρανίας, επιταχύνει πολυπολικές διαδικασίες πολύ νωρίτερα από ό,τι θα περίμεναν ακόμη και οι πιο αισιόδοξοι παρατηρητές. Εάν οι ΗΠΑ είχαν διαμορφώσει την μεγάλη στρατηγική τους με στόχο αμοιβαία επωφελή οικονομικά αποτελέσματα, και όχι υπό την επιρροή του δόγματος Μπρεζίνσκι για περικύκλωση της Ρωσίας, τα πράγματα θα μπορούσαν να είχαν εξελιχθεί πολύ διαφορετικά. Ο φθίνων μονοπολικός ηγεμόνας θα μπορούσε να χαράξει υπεύθυνα μια άνετη θέση για τον εαυτό του στην νέα εποχή της παγκοσμιοποίησης που η Ρωσία και η Κίνα φιλοδοξούν από κοινού, διασφαλίζοντας ότι η στροφή του παγκόσμιου συστήματος προς την πολυπολικότητα θα προχωρούσε ομαλά και ειρηνικά.

Δυστυχώς, τα μέλη της αμερικανικής στρατιωτικής, μυστικής και διπλωματικής γραφειοκρατίας (αυτό που ορίζεται ως «deep state») συνέχισαν να πιστεύουν ότι τα γεωστρατηγικά σχέδια του Μπρεζίνσκι θα μπορούσαν να αντιστρέψουν με επιτυχία την προαναφερθείσα μετάβαση και έτσι να διατηρήσουν την κυρίαρχη θέση της χώρας τους στις διεθνείς σχέσεις επ' αόριστον. Αυτό εξηγεί γιατί προσπάθησαν να «περιορίσουν» την Ρωσία και την Κίνα ταυτόχρονα, κλιμακώνοντας τις περιφερειακές διαφορές αντί να ανταποδώσουν τις προσπάθειές τους για την εξεύρεση ειρηνικής λύσης.

Τέλος, αποφασίστηκε να δοθεί προτεραιότητα στον «περιορισμό» της Ρωσίας έναντι της Κίνας, με την προσδοκία ότι η Ρωσία είτε θα συνθηκολογούσε στρατηγικά με την εκστρατεία πολεμικού εκβιασμού του ΝΑΤΟ ή θα κατέρρεε γρήγορα λόγω κυρώσεων εάν κατέφευγε σε στρατιωτική δύναμη για να υπερασπιστεί τις κόκκινες γραμμές της στην Ουκρανία, καθιστώντας έτσι τετελεσμένο γεγονός τον «περιορισμό» της Κίνας, η οποία από μόνη της δεν θα μπορούσε να υπονομεύσει την ηγεμονία των ΗΠΑ. Το λάθος του «deep state» ήταν ότι η Δύση δεν ήταν ποτέ προετοιμασμένη για μια παρατεταμένη σύγκρουση στην Ουκρανία.

Η Ρωσία αποδείχθηκε πολύ πιο ανθεκτική από κάθε άποψη από ό,τι περίμενε το «βαθύ κράτος», για αυτό και οι ΗΠΑ πανικοβάλλονται ότι τα περισσότερα από 100 δισεκατομμύρια δολάρια που έχουν ήδη καταβάλει στους πληρεξουσίους τους στο Κίεβο δεν είναι καθόλου αρκετά για να νικήσουν αυτή την ευρασιατική υπερδύναμη. Οι New York Times παραδέχθηκαν τον περασμένο μήνα ότι οι κυρώσεις απέτυχαν, η Washington Post είπε επιτέλους την αλήθεια για το πόσο κακές είναι οι δυνάμεις του Κιέβου, ενώ το ΝΑΤΟ δια του Στόλτενμπεργκ ζητά εκστρατεία «διοικητικής μέριμνας» για να μην καταρρεύσουν οι πληρεξούσιοι του στο Κίεβο.

Προφανώς οι συνθήκες του πολέμου στην Ουκρανία έδωσαν την δυνατότητα στις ΗΠΑ να εδραιώσουν την επιτυχή ανάκτηση της ηγεμονίας τους έναντι της ΕΕ, ωθώντας την Γερμανία να ενταχθεί στις σαφώς υπονοούμενες απειλές της Ουάσιγκτον ότι θα επέβαλε κυρώσεις στην Κίνα εφόσον αποφάσιζε να εξοπλίσει την Ρωσία, εάν χρειαζόταν τέτοια βοήθεια ως έσχατη λύση. Σε απάντηση, η Κίνα αναγκάστηκε να εδραιώσει την στρατηγική εταιρική σχέση της με την Ρωσία σε σημείο «Entente Cordiale», μιας «εγκάρδιας συνεννόησης» που στρατηγικά σημαίνει στενότατη συνεργασία.

Η επίσκεψη του Σι Τζινπίνγκ στην Μόσχα εδραιώνει την σινορωσική Αντάντ και την καθιστά τον σημαντικότερο πόλο επιρροής στον κόσμο, με κατεύθυνση την αλλαγή του παγκόσμιου συστήματος. Ο παγκόσμιος αγώνας μεταξύ αυτού του πόλου και του παρηκμασμένου αμερικανο-νατοϊκού κατεστημένου θα ενταθεί, η αναδυόμενη παγκόσμια τάξη προκαλεί στην Ουάσιγκτον παρανοϊκές αντιδράσεις, όπως αυτή του εντάλματος σύλληψης του Πούτιν.